‘Het meisje dat haakt’

Sinds het ontstaan van ‘Lelonie’ krijg ik vaak de vraag: ‘Hoe ben je in godsnaam tot haken gekomen?’. En elke keer opnieuw vertel ik vol enthousiasme en passie hoe mijn haakpassie (eerder verslaving) ontstaan is. Ik neem je eventjes mee naar het prille begin…

2011

Ik had de stap gezet. Na lang twijfelen besloot ik om naar de Artevelde Hogeschool te gaan en de opleiding ‘Pedagogie van het Jonge Kind’ te volgen. Een heus avontuur met de nodige ups & downs. Zoals elke student stap je in een achtbaan van emoties. Motivatie, doorzetting, teleurstelling, verwondering,… Ik kwam ze onderweg allemaal tegen.

Doorheen dit avontuur had ik nood aan ontspanning. Iets waarbij ik even m’n knopje kon uitschakelen en even de zorgen, uurroosters, examenplanningen, … kon uitzetten. Ontspanning was mijn doel.

Mijn mama, mijn grootste steun, had me toen ik jonger was leren haken. Je kent het wel, de oneindige lange kettingen van lossen, waarmee je de wildste creaties bedacht. Of de honderden handtasjes die ik maakte van vasten. Ik had het haken van jongsaf al meegekregen.

Op een avond was ik op het internet aan het neuzen, toen ik het woord ‘amigurumi’ tegenkwam. Een uitdaging om zich om uit te spreken, maar ik was er zeker en vast van overtuigd: ‘Ik moest en zou dit leren’.

En zo gezegd zo gedaan…

 

 

2012 – 2014

Youtube werd m’n beste vriend. Uren heb ik achter m’n computer, vol verwondering, zitten kijken naar filmpjes over haken. Steek per steek, stap per stap leerde ik de kneepjes van het vak. En ik was zo fier als een gieter op mijn eerste uil: scheef-opgenaaide-ogen, grote openingen tussen mijn steken. Maar het was me gelukt! Ik had mijn eerste creatie gehaakt.

Van Youtube stapte ik over naar het aankopen van boeken. Ik wou mezelf meer en meer uitdagen. Hoe groter en moeilijker de patronen, hoe liever ik het had. Kort samengevat: ik deed niks anders dan vloeken, mijn haakwerk terug uittrekken en opnieuw beginnen.

Het haken van uiltjes, het haken van giraffen, het haken van bestaande patronen,… Ik ben een boogschutter van sterrebeeld. Geef me uitdaging of ik begin me te vervelen. Een echte boogschutter dus. Ik wou Bert & Ernie haken. In het groot. Liefst zo groot mogelijk! En zonder patroon… Daar begon mijn voorliefde voor het ontwerpen te komen. Ik begon te fantaseren over welke creaties ik allemaal wou maken en begon deze op het gevoel te haken.

Stilaan groeide ik alsmaar meer uit tot ‘het meisje dat haakt’ in mijn buurt en vriendengroep. Een ‘hallo’ werd al vaak snel opgevolgd door  ‘Hoe gaat het met je haken?’ en ‘Wow, ik wou dat ik dit kon’!

 

2014 – 2016

En deze ‘Wow, ik wou dat ik dit kon’ zette me tot nadenken. Hmm, misschien kan ik les beginnen geven? Mijn passie delen. Want dit was hetgeen ik al jaren het liefste deed. Hetgeen ik geen dag zonder kon.

Geluk kwam op mijn pad. Fabriek A Brak. Van de één op de andere dag was ik ‘lesgeefster haken’, een naam waar ik het soms nog steeds moeilijk mee heb. Samen met Tine, mijn mede-lesgeefster, begonnen we de passie door te geven aan de eerste enthousiastelingen! Na een aantal reeksen besloot Tine haar eigen weg te gaan, na een heel fijne samenwerking waarvoor dankjewel!

Maar dit betekende… Ik stond er vanaf nu alleen voor. Sinds die dag was ik niet meer Leonie, maar Lelonie. Mijn kleine haakwereldje werd Lelonie genoemd! En daar stond ik dan, alleen voor een groep van vijftien heel enthousiaste dames. Zweet op mijn voorhoofd, bevende knieën en bibberende handen.

Beginnersgroepen, gevorderde groepen, Thema-avonden … Na vier jaar blijven de Lelonie-haaklessen doorgaan! Een echte familie. Maar pas op, eens je door de haakmicrobe gebeten bent, geraak je er moeilijk van af.

 

2017

Haken, haaklessen geven, … Het is een deel wie ik ben, maar ik wou meer. Ik wou mijn passie nog meer delen. Het ontwerpen van eigen patronen, handpoppen voor in mijn klas, een eigen blog, een instagrampagina,… Het idee bleef maar in mijn hoofd hangen. Maar iets hield me tegen. Angst voor de reacties van buitenaf, twijfels,… Ik durfde de stap maar niet te zetten.

2017 was een heel bewogen jaar. Mijn droomwereld spatte van de één op de andere dag uit elkaar. En toen was jij er. Mijn levenswerk, mijn oogappel, mijn goeiemorgen en mijn slaapwel. Het haken heeft me door deze periode gesleurd. Soms heb je negatieve zaken nodig in je leven om je te inspireren om te veranderen en te groeien. Eens de storm gaan liggen is, stop je energie in iets positief, in het opbouwen van je leven en verspil je tijd niet om naar het verleden te kijken. Storms make trees take deeper roots.

 

Otis Octopus

 

2018

Hier zijn we dan. Zaterdag 13 januari 2018. Een bureau vol schetsen. Een schrift vol krabbels. Een haakproject hier, een haakproject daar. Klaar voor het nieuwe jaar!
Liefs,
Lelonie